خسته ام از اين همه ناامني

چهار شنبه عصر بود هوا نسبت به روزاي قبل كمي بهتر شده بود ساعت چهار از شركت راه افتادم نزديك خيابون اصلي كه رسيدم يه دفعه تصميم گرفتم كه كمي پياده روي كنم
شروع كردم به تماشاي ويترين مغازه ها
تقريبا غرق در افكار خودم بودم كه يه آن متوجه شدم دو تا پسر كنارم هستن قبل از اينكه اونا منو ببينن من متوجه حضور اونا شدم از اين متعجبم كه چطور يهو با ديدن من تصميم گرفتن و تصميم هم عملي كردن
يكي از اونا به من حمله كرد من كه از تعجب خشكم زده بود يه لحظه هنگ كردم كه خدايا اين مي خواد چي كار كنه پسره كيف دستي منو گرفتو كشيد
از اونجايي كه دومين بار بود اين اتفاق برام مي افتاد به خودم اومد مو بند كيفمو چسبيدم .حالا اون كيفو مي كشيد من داد مي زدمو بند كيفو مي كشيدم ،دو دستي به كيفم چسبيده بودم توي اين بگيرو بكش دلم مي لرزيد كه مبادا چاقويي چيزي دربياره .
ناخن هاي پسره توي پوست دستم فرو رفته بود گيره هاي كيفم داشت باز مي شد ولي ديوونه بي خيال نمي شد.خلاصه بعد از كلي داد زدنو سماجته من ديد فايده نداره اينبارو شانس نياورده
فرار كرد. خب از اونجايي كه تقريبا مردم هم قريب به اتفاق دارن خصلت يك نوع ازمحصولات كشاورزي كه پر مصرف هم هست به خود مي گيرن نقش تماشاچيو بازي مي كردن شايد هم فكر كردن كه لابد دختره خودش خواسته ...چه مي دونم
بعد از فرار آقايون من هنوز توي شوك بودم باورم نمي شد .با همون حال نيمه هوشيار راه افتادم حالم مثل كسي بود كه يك دفعه توي درياچه اي از يخ افتاده باشه.بعد نشستم توي تاكسي مثل مرده متحرك شده بودم پوست دستام به خاطر چنگ زدناي آقا دزده زخم شده بود ولي اين زخم ها نبود كه مي سوخت اين سوزش دلم بود كه اذيتم مي كردو به خاطر اين درد بغض گلومو گرفته بودو اشك تو چشمام حلقه زده بود سعي مي كردم اشكامو نگه دارم .
از اين دلم مي سوخت كه چرا نه شب و ن روز نبايد توي شهري به اين بزرگي و شلوغي امنيت باشه.
آخه جالب اينجا بود كه بعد از اينكه دزدا فرار كردن من هرچه نگاه كردم دريغ از يك پليس تازه بازم مجبور بودم كلي پياده روي كنم توي مسير هم خبري نبود كجا بودن نميدونم شايد توي ماشين هاي بنزطرح ارشاد بودن
و لازمه بگم كه
من هميشه از اينكه يك زن به دنيا اومدم خوشحال بودم و هستم
دردناك ترين لحظه زمانيه كه مجبوري تويه يه نبرد تن به تن و نا عادلانه مثل زمان باستان براي دفاع شخصي متوسل به چنگ ودندون بشي اينجاست كه ناخودآگاه يك آن آرزو مي كنم كاش مرد بودم فقط يك آن .
من از اين همه نا امني خسته ام.